دل به دریا میزنم
دریا خروشان است...می میرم...
مگر در وقت جان دادن،تنت را سخت در آغوش خود گیرم
به دریا میزنم
دریا مرا سوی تو می آرد
اگرچه بوسه های سنگی اش بر قلب زارم زخم می کارد

نور دلیل تاریکی بود و سکوت دلیل خلوت، تنها عشق بی دلیل بود که تو دلیل آن شدی

می دانـی چــند بـار از فـکر مـن گــذشته ای؟!


فـــقط یـــک بـــار...!


چــون دیـگرهــرگز ازخـــیالم نـــرفته ای!...

پی نوشت: این حرفی ست که روی دلم سنگینی کرده بود.

این بار تو بگو دوستت دارم

نترس

من آسمان را گرفته ام که به زمین نیاید!!!

کدامین چشمه سمی شد که آب از آب می ترسد....
و حتی ذهن ماهیگیراز قلاب می ترسد....
گرفته دامن شب را سکوتی آچنان مبهم،
که اشک از چشم و چشم از پلک و پلک از خواب میترسد....

این شهر پر از صداے پاے مردمیستـ

کهـ همچنانـ کهـ تو را میبـوسند. . .

طنابــِ دارتـ را میبافند...

مردمانے کهـ صادقانهـ دروغ میگویند

و عاشقانهـ خیانتـ میکنند. . .


کاش. . .

دلها آنقدر پاکـ بـود

کهـ براے گفتنـِ " دوستتــ دارمـ "

نیازے بهـ قسمـ خوردنـ نبـود !

فروغ فرخزاد

جای تو خالیست...

هزاران کلمه در جای خالی ات ریختم اما جای خالی تو پر نشد...!

هیچ چیز جای تو را پر نمی کند...

هیچ چیز.....!

تو از جنس بی نهایت بودی!

هر عملی را عکس العملی نیست!

اگر بود.....

عاشقانه های من...

بی جواب نمی ماند !!!

نیمــه ی گـُمشــده ام نیستـی

که با نیمـه دیگــر

به جُستجـویت برخیـزم

تـــو...

تمـام گُمشـده ی منـی !

تمــام گـُمـشــده ی مَــن...!

امشب به جمع بندی آخر رسیده ام
تقدیر من و چشم تو ، هر دو سیاه بود

روی خوشی به حس زلیخا نشان نداد
یوسف اگر چه بر لبه پرتگاه بود

دست هوس ... و پیرهنی پاره ... در دلش ،
گفت ای خدا ! چه می شد اگر قصر ، چاه بود

آن روزها که عاطفه ریگی به کفش داشت
از گیر و دار عشق سرم بی کلاه بود

یک جفت کفش خسته و یک ساک منتظر
گویا بساط رفتن من رو به راه بود

پرسیدم و به پرسش من اعتنا نکرد
تردید داشت ... پاسخ او نیز - آه – بود

مردی غریب ضامن آهوی ما نشد ...
آری ، غزل – غزال دلم – بی پناه بود

شاعر : رضا کیانی

به باغ شعرها

قدم که می گذاری

خارواژه ها هم شکوفه می دهند !

بگو چنین دم بهاری را

از کدام مسیحا عطا گرفته ای

باغبان ؟

پی نوشت: این را فقط برای تو نوشتم، فقط تو

خود خواهـ ، خستهـ  ، بی شکیبــــ

اينـــ

همه‌ی آنـــ چيزیـــ استـــ

كه برايمـــ باقیـــ گذاشته‌اند

با منـــ مدارا كنـــ ،

بعداً

دلتـــ برايمـــ تنگـــ خواهد شد!

وقتی جهان
از ریشه ی جهنم...
و آدم
از ریشه ی عدم ...
وسعی
از ریشه های یأس می آید.
وقتی که یک تفاوت ساده در حرف کفتار را به کفتر تبدیل میکند...
باید به بی تفاوتی واژه ها
و واژه های بی طرفی
مثل نان
دل بست
نان را از هر طرف که بخوانی نان است...

user_wall_10959542

وقتی جهان از ریشه ی جهنم ... و آدم از ریشه ی عدم ... وسعی از ریشه های یأس می آید . وقتی که یک تفاوت ساده در حرف کفتار را به کفتر تبدیل میکند... باید به بی تفاوتی واژه ها و واژه های بی طرفی مثل نان دل بست نان را از هر طرف که بخوانی نان است...

همیشه باید کسی باشد
که معنی سه نقطه‌های انتهای جمله‌هایت را بفهمد
همیشه باید کسی باشد
تا بغض‌هایت را قبل از لرزیدن چانه‌ات بفهمد
باید کسی باشد
... ... که وقتی صدایت لرزید بفهمد
که اگر سکوت کردی، بفهمد
کسی باشد
که اگر بهانه‌گیر شدی بفهمد
کسی باشد
که اگر سردرد را بهانه آوردی برای رفتن و نبودن
بفهمد به توجهش احتیاج داری
بفهمد که درد داری
که زندگی درد دارد
که دلگیری
بفهمد که دلت برای چیزهای کوچکش تنگ شده است
بفهمد که دلت برای قدم زدن زیرِ باران
برایِ بوسیدنش
برایِ یك آغوشِ گرم تنگ شده است
همیشه باید کسی باشد
همیشه ...

کدامین چشمه سمی شد که آب از آب می ترسد....
و حتی ذهن ماهیگیراز قلاب می ترسد....
گرفته دامن شب را سکوتی آچنان مبهم،
که اشک از چشم و چشم از پلک و پلک از خواب میترسد....

خدایا : تمام " خنده های تلخ " امروزم را می دهم ، ،                                    
فقط یکی از آن" گریه های شیرین" کودکیم را پس بده...  

دلم تنگ است
تنگ کودکی معصوم!
تنگ خنده ای از ته دل!
تنگ حالی که نمیفهمیدمش!
تنگ خدایی که نمیدیدمش, بس بود!!
تنگ بودن با یاران!
تنگ نجوای شبانه ای که روی زمین نبود!
پاهایم تنها و بی کس قدم بر می دارند!
دستانم در گرمای یکدیگر سرد میشوند!
دلم تنگ است...

user_wall_9465065

دلم تنگ است تنگ کودکی معصوم! تنگ خنده ای از ته دل! تنگ حالی که نمیفهمیدمش! تنگ خدایی که نمیدیدمش, بس بود!! تنگ بودن با یاران! تنگ نجوای شبانه ای که روی زمین نبود! پاهایم تنها و بی کس قدم بر می دارند! دستانم در گرمای یکدیگر سرد میشوند! دلم تنگ است...

پشت تنهایی من كه رسیدی گوش هایت را بگیر!
اینجا سكوت، گوش تو را كر می كند
اما چشم هایت را باز كن!
تا بتوانی لحظه لحظه های اعدام ثانیه ها را نظاره كنی
هجوم سایه های خیال
سراب های بی وقفه ی عشق
تك بوسه های سرد و فریادهای عقیم جوانی
منظره ای به تو می دهد كه می توانی تنهایی مرا به خوبی ترسیم كنی!

آه مگذار
دستان من آن
اعتمادی كه به دستان تو دارد
به فراموشیها بسپارد.

آه مگذار
كه مرغان سپید دستت،
دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد

من چه میگویم ، آه...
با تو اكنون چه فراموشیها ،
با من اكنون چه نشستنها ، خاموشیهاست

تو مپندار
كه خاموشی من
هست برهان فراموشی من

user_wall_10471729

آه مگذار دستان من آن اعتمادی كه به دستان تو دارد به فراموشیها بسپارد. آه مگذار كه مرغان سپید دستت، دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد من چه میگویم ، آه .. با تو اكنون چه فراموشیها ، با من اكنون چه نشستنها ، خاموشیهاست تو مپندار كه خاموشی من هست برهان فراموشی من

هِی تــــو!!!!!!!

نجاتم بــدِه دارم درمیانِ امواجِ خیالت غــرق میـــشَوَم

دلم برای کودکیم تنگ شده ....

برای روزهایی که باور ساده ای داشتم ، همه آدم ها را دوست داشتم ،

مرگ مادر "کوزت" را باور می کردم و از زن     "تناردیه" کینه به دل می گرفتم  !

مادرم که می رفت به این فکر بودم که مثل مادر "هاچ" گم نشود ......

دلم می خواست "ممُل" را پیدا کنم !

از نجاری ها که می گذشتم گوشه چشمی به دنبال "وروجک" می گشتم !

تمام حسرتم از دنیا نوشتن با خودکار بود .

من تو را نمی سرایم ...

تو ...

خودت در واژه ها می نشینی ..!

خودت ...

قلم را وسوسه می کنی ...

و شعر را بیدار می کنی ....

کمی آرامتر سکوت کن...

صدای بی تفاوتی هایت آزارم میدهد!!!

من پذیرفتم شکست خویش را
پندهای عقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است
این دل درد آشنا دیوانه است

می روم شاید فراموشت کنم
با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتن من شاد باش
از عذاب دیدنم آزاد باش

گرچه تو, تنهاتر از من می روی
آرزو دارم ولی عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را
تلخی برخوردهای سرد را

می آیی ... می روی ... و فقط یک سلام ...

و گاهی یک خداحافظی

نه ... این انصاف نیست ...

من و یک دنیا عشق ... تو و یک دنیا بی تفاوتی ...

این تنهایی نیست که از آن می ترسم

ترسم از این توهم است...

که در نبودنم

گاه دیوانه وار

سرت را از فرط بی قراری هایت

و از ترس دیدن تمام نبودنم

به دیوار خواهی کوبید...

آیا خواهی کوبید؟؟؟

آسمان ها دلگیرند

وقتی زیر همین آسمانی و من

حتی سایه ات را حس نمی کنم

شاید خورشید من

دیگر نمی تابد

آرامم

آنقدر که از پریدن پرنده ای غافل

ودر هیچ خیابانی گم نمی شوم

آرامم

واین مرا نمی کَشد

به پرسه های شبانه

به بودنی در شعر

هر چند مادرم

خوشحال است

که من

آرامم

رامم

واین مرا از تو دور می کند

این روزها که می گذرد...

احساس می کنم خیلی نزدیکتری...

نمی دانم تو به زمین نزدیک تر شدی...

یا من اوج گرفته ام به سوی تو...

هرچه هست قرابت دلنشینی ست...

کاش تمام نشود...

می آیی...
وابسته میکنی...
محو می شوی...


تا فراموشت می کنم...

دوباره می آیی...
تازه می کنی خاطرات را

و محو می شوی... !!!

به راستی که سراب از تو با ثبات تر است ...

از " تـــو " دلـگیـــر نیستَــــم . . .

اَز دلـَــم دلـگیـــرَم !

کــــه نَبــــودَنـتــــ را صَبــــورانــــه تحمـــــل میکـنَــــد ...